Platforma polityczna

Nasz kryzys mieszkan­iowy jest bezpośred­nim wynikiem poli­ty­ki rzą­du. Nie jest to przy­padek ani “zrządze­nie losu”. Jest to bezpośred­ni i jedyny możli­wy rezul­tat wyraźnego wyboru rzą­du, który nie zde­cy­dował się na budowę mieszkań komu­nal­nych.

Genezą tego wyboru jest ide­olo­gia Thatcherite, się­ga­ją­ca wczes­nych lat 80-tych, trak­tu­ją­ca pod­sta­wową ludzką potrze­bę i pra­wo do dachu nad głową jako towar przynoszą­cy zysk, a nawet luk­sus, bez wzglę­du na ludzkie kon­sek­wenc­je. Od tego cza­su wszys­tkie par­tie rządzące przyjęły tę ide­ologię w takim stop­niu, że władze lokalne zostały pozbaw­ione zdol­noś­ci do budowa­nia domów oraz umiejęt­noś­ci i zasobów do pro­dukcji i utrzy­ma­nia prawdzi­wych mieszkań komu­nal­nych. Zami­ast tego całkowicie porzu­cili to dobro pub­liczne na rzecz chci­wego sek­to­ra pry­wat­nego “dla zysku”, który jest całkowicie pozbaw­iony jakiejkol­wiek tros­ki o dobro wspólne lub potrze­by społeczne.

Dziesię­ci­ole­cia tej skra­jnie praw­icowej ide­ologii doprowadz­iły do tego, że pozostały tylko niewielkie pub­liczne zaso­by mieszkan­iowe. W między­cza­sie są ter­az pokole­nia młodych ludzi, których oczeki­wa­nia posi­ada­nia włas­nego domu stały się niczym więcej niż mrzonką, którą mają w wieku 20, 30, a nawet 40 lat, pod­czas gdy prowadzą dzi­waczne życie pole­ga­jąc na rodz­i­cach lub innej rodzinie, kiedy powin­ni prowadz­ić nieza­leżne życie. Ist­nieje wiele innych dzi­wacznych i nie­ludz­kich kon­sek­wencji tej ide­ologii:

• Pary w sep­a­racji i rozwiedzione zmus­zone do wspól­nego zamieszka­nia
• “Couch­surf­ing” i kul­tura wymus­zonej zależnoś­ci od domu
• Ludzie zmuszani są do rezy­gnacji z pra­cy, co ma poważne kon­sek­wenc­je dla zdrowia i środowiska.
• Szoku­ją­cy poziom bez­dom­noś­ci, w tym bez­dom­noś­ci dzieci, niszczą­cy życie i narzu­ca­ją­cy nie­ludzkie warun­ki życia niez­godne z cywili­zowanym społeczeńst­wem.

Irlan­dia potrze­bu­je masowego pro­gra­mu budowy domów pub­licznych, stanow­iącego konkurencję dla chci­wego sek­to­ra pry­wat­nego. Będzie to miało niezbęd­ny pod­wójny skutek w postaci zwięk­szenia podaży i obniże­nia kosztów, łagodząc w ten sposób kryzys mieszkan­iowy. Na szczeblu cen­tral­nym i za pośred­nictwem władz lokalnych taki pro­gram zapew­ni­a­nia domów pub­licznych umożli­wił­by opiekę nad naszy­mi mieszkań­ca­mi i odt­worze­nie tęt­nią­cych życiem funkcjon­al­nych społecznoś­ci pon­ad dzisiejszym nieu­danym mod­elem mieszkan­iowym, który opiera się wyłącznie na zysku i ide­ologii Thatcherite.

W całej Europie dobra poli­ty­ka zdrowia pub­licznego może być, i częs­to jest, osią­gana, a przykłady takie jak Wiedeń w szczegól­noś­ci okazu­ją się być mod­elem, do którego może­my aspirować. Musimy usunąć dzielącą ide­ologię z mieszkalnict­wa i budować mieszka­nia komu­nalne już ter­az. Nic innego nie jest w stanie zaradz­ić sytu­acji kryzysowej.

Wiele pracu­ją­cych osób i rodzin uważa, że ich płace nie nadąża­ją za kosz­ta­mi życia, inflacją, czyn­sza­mi i cena­mi nieru­chomoś­ci oraz ros­ną­cy­mi kosz­ta­mi energii i trans­portu. Pod wzglę­dem praw pra­cown­iczych Irlan­dia jest zaś­ciankiem w porów­na­niu z inny­mi kra­ja­mi UE, taki­mi jak Niem­cy, Franc­ja, Bel­gia, Holan­dia i Hisz­pa­nia. Nawet niek­tóre stany USA zezwala­ją na tego rodza­ju prawa pra­cown­icze, których odmaw­ia się wielu irlandzkim pra­cown­ikom. Torysi w Wielkiej Bry­tanii zapew­ni­a­ją pra­wo do rokowań zbiorowych w całym sek­torze pry­wat­nym.

Ale nie w Irlandii!

Tam, gdzie pra­cown­i­cy mogą legal­nie zrzeszać się w całej Europie, a nawet w sek­torze pub­licznym, są w stanie skuteczniej chronić swo­je dochody i źródła utrzy­ma­nia. Te pod­sta­wowe prawa są jed­nak w dzi­waczny sposób odmaw­iane wielu pra­cown­ikom. Skutku­je to niepewnoś­cią zatrud­nienia, niski­mi pła­ca­mi, “ubóst­wem pracu­ją­cych” oraz poważny­mi naduży­ci­a­mi i cier­pi­e­niem na całym rynku pra­cy.

Niedawno odwiedz­iłem i zwiedz­iłem Par­la­ment Europe­js­ki. Wśród wszys­t­kich kwestii poruszanych przez Par­la­ment, które są pod­kreślane pod­czas trasy, nigdzie nie wspom­i­na się o prawach pra­cown­iczych. Wśród wszys­t­kich wymienionych zawodów posłów do PE żaden związkowiec nie jest wyróżniony jako par­la­men­tarzys­ta. Nie sądzę, aby jakikol­wiek irlandz­ki eurodeputowany zajął się w poprzed­niej pię­ci­o­let­niej kadencji zatr­waża­ją­cy­mi prawa­mi irlandz­kich pra­cown­ików według stan­dard­ów UE. To błąd i należy się nim pil­nie zająć.

A jed­nak Unia Europe­js­ka dąży do zwięk­szenia roli negoc­jacji zbiorowych na całym kon­ty­nen­cie. Irlan­dia staw­ia opór. Jako eurodeputowany z Dubli­na będę dum­nym przed­staw­icielem irlandz­kich pra­cown­ików, pod­kreśla­jąc ich “braku­jące prawa” w Par­la­men­cie Europe­jskim, a jed­nocześnie pod­kreślę w Irlandii, że postępy w zakre­sie europe­js­kich praw pra­cown­iczych muszą być w pełni raty­fikowane i stosowane w Irlandii bez dal­szej zwło­ki, zwleka­nia lub wymówek.

Nad­szedł czas, aby irlandz­ki poseł do PE zajął się tą kwest­ią w imie­niu irlandz­kich pra­cown­ików, a ja mam doświad­cze­nie i wiedzę, aby zro­bić to w waszym imie­niu.

Tekst w przyszłoś­ci

Jako oso­ba, która przeżyła raka, a także z powodów rodzin­nych, bard­zo dobrze znam nasz sys­tem opie­ki zdrowot­nej. Jest to dys­funkcyjny sys­tem pełen ciężko pracu­ją­cych, odd­anych opiekunów, którzy radzą sobie z prob­le­ma­mi nie ze swo­jej winy najlepiej jak potrafią. Po raz kole­jny geneza dys­funkcji jest ide­o­log­icz­na. Rozwiązanie jest oczy­wiste i zostało już zatwierd­zone przez Irland­czyków.

Głosowal­iśmy i obiecano nam, że jednopoziomowy sys­tem opie­ki zdrowot­nej będzie bezpłat­ny w miejs­cu korzys­ta­nia z niego i dostar­czany wyłącznie w opar­ciu o potrze­by zdrowotne i żadne inne czyn­ni­ki. Nikt nie powinien umier­ać lub chorować z powodu braku dostęp­nej opie­ki zdrowot­nej, którą mógł­by uzyskać, gdy­by tylko miał więcej pieniędzy lub pry­watne ubez­piecze­nie zdrowotne. To nieprzyz­woitość. Fun­da­men­tal­na refor­ma potrzeb­na w naszym sys­temie została obiecana przez wszys­tkie par­tie, ale przez żad­ną nie została zre­al­i­zowana. To rażące narusze­nie ich man­datu przez ludzi, którzy ich wybrali.

“Slain­te­care” musi być trak­towane pri­o­ry­te­towo i real­i­zowane na zasadzie pon­ad­par­tyjnej dla nas wszys­t­kich. Zdrowie naszych oby­wa­teli jest zbyt ważne, by podle­gać kaprysom poli­ty­cznego brinkman­ship lub niewłaś­ci­we­mu moty­wowi zysku, który cza­sa­mi decy­du­je o tym, kto żyje, a kto umiera, w opar­ciu o to, jak dobrze mają się ludzie. To musi się skończyć.

Nasz kryzys mieszkan­iowy jest bezpośred­nim wynikiem poli­ty­ki rzą­du. Nie jest to przy­padek ani “zrządze­nie losu”. Jest to bezpośred­ni i jedyny możli­wy rezul­tat wyraźnego wyboru rzą­du, który nie zde­cy­dował się na budowę mieszkań komu­nal­nych.

Genezą tego wyboru jest ide­olo­gia Thatcherite, się­ga­ją­ca wczes­nych lat 80-tych, trak­tu­ją­ca pod­sta­wową ludzką potrze­bę i pra­wo do dachu nad głową jako towar przynoszą­cy zysk, a nawet luk­sus, bez wzglę­du na ludzkie kon­sek­wenc­je. Od tego cza­su wszys­tkie par­tie rządzące przyjęły tę ide­ologię w takim stop­niu, że władze lokalne zostały pozbaw­ione zdol­noś­ci do budowa­nia domów oraz umiejęt­noś­ci i zasobów do pro­dukcji i utrzy­ma­nia prawdzi­wych mieszkań komu­nal­nych. Zami­ast tego całkowicie porzu­cili to dobro pub­liczne na rzecz chci­wego sek­to­ra pry­wat­nego “dla zysku”, który jest całkowicie pozbaw­iony jakiejkol­wiek tros­ki o dobro wspólne lub potrze­by społeczne.

Dziesię­ci­ole­cia tej skra­jnie praw­icowej ide­ologii doprowadz­iły do tego, że pozostały tylko niewielkie pub­liczne zaso­by mieszkan­iowe. W między­cza­sie są ter­az pokole­nia młodych ludzi, których oczeki­wa­nia posi­ada­nia włas­nego domu stały się niczym więcej niż mrzonką, którą mają w wieku 20, 30, a nawet 40 lat, pod­czas gdy prowadzą dzi­waczne życie pole­ga­jąc na rodz­i­cach lub innej rodzinie, kiedy powin­ni prowadz­ić nieza­leżne życie. Ist­nieje wiele innych dzi­wacznych i nie­ludz­kich kon­sek­wencji tej ide­ologii:

• Pary w sep­a­racji i rozwiedzione zmus­zone do wspól­nego zamieszka­nia
• “Couch­surf­ing” i kul­tura wymus­zonej zależnoś­ci od domu
• Ludzie zmuszani są do rezy­gnacji z pra­cy, co ma poważne kon­sek­wenc­je dla zdrowia i środowiska.
• Szoku­ją­cy poziom bez­dom­noś­ci, w tym bez­dom­noś­ci dzieci, niszczą­cy życie i narzu­ca­ją­cy nie­ludzkie warun­ki życia niez­godne z cywili­zowanym społeczeńst­wem.

Irlan­dia potrze­bu­je masowego pro­gra­mu budowy domów pub­licznych, stanow­iącego konkurencję dla chci­wego sek­to­ra pry­wat­nego. Będzie to miało niezbęd­ny pod­wójny skutek w postaci zwięk­szenia podaży i obniże­nia kosztów, łagodząc w ten sposób kryzys mieszkan­iowy. Na szczeblu cen­tral­nym i za pośred­nictwem władz lokalnych taki pro­gram zapew­ni­a­nia domów pub­licznych umożli­wił­by opiekę nad naszy­mi mieszkań­ca­mi i odt­worze­nie tęt­nią­cych życiem funkcjon­al­nych społecznoś­ci pon­ad dzisiejszym nieu­danym mod­elem mieszkan­iowym, który opiera się wyłącznie na zysku i ide­ologii Thatcherite.

W całej Europie dobra poli­ty­ka zdrowia pub­licznego może być, i częs­to jest, osią­gana, a przykłady takie jak Wiedeń w szczegól­noś­ci okazu­ją się być mod­elem, do którego może­my aspirować. Musimy usunąć dzielącą ide­ologię z mieszkalnict­wa i budować mieszka­nia komu­nalne już ter­az. Nic innego nie jest w stanie zaradz­ić sytu­acji kryzysowej.

Wiele pracu­ją­cych osób i rodzin uważa, że ich płace nie nadąża­ją za kosz­ta­mi życia, inflacją, czyn­sza­mi i cena­mi nieru­chomoś­ci oraz ros­ną­cy­mi kosz­ta­mi energii i trans­portu. Pod wzglę­dem praw pra­cown­iczych Irlan­dia jest zaś­ciankiem w porów­na­niu z inny­mi kra­ja­mi UE, taki­mi jak Niem­cy, Franc­ja, Bel­gia, Holan­dia i Hisz­pa­nia. Nawet niek­tóre stany USA zezwala­ją na tego rodza­ju prawa pra­cown­icze, których odmaw­ia się wielu irlandzkim pra­cown­ikom. Torysi w Wielkiej Bry­tanii zapew­ni­a­ją pra­wo do rokowań zbiorowych w całym sek­torze pry­wat­nym.

Ale nie w Irlandii!

Tam, gdzie pra­cown­i­cy mogą legal­nie zrzeszać się w całej Europie, a nawet w sek­torze pub­licznym, są w stanie skuteczniej chronić swo­je dochody i źródła utrzy­ma­nia. Te pod­sta­wowe prawa są jed­nak w dzi­waczny sposób odmaw­iane wielu pra­cown­ikom. Skutku­je to niepewnoś­cią zatrud­nienia, niski­mi pła­ca­mi, “ubóst­wem pracu­ją­cych” oraz poważny­mi naduży­ci­a­mi i cier­pi­e­niem na całym rynku pra­cy.

Niedawno odwiedz­iłem i zwiedz­iłem Par­la­ment Europe­js­ki. Wśród wszys­t­kich kwestii poruszanych przez Par­la­ment, które są pod­kreślane pod­czas trasy, nigdzie nie wspom­i­na się o prawach pra­cown­iczych. Wśród wszys­t­kich wymienionych zawodów posłów do PE żaden związkowiec nie jest wyróżniony jako par­la­men­tarzys­ta. Nie sądzę, aby jakikol­wiek irlandz­ki eurodeputowany zajął się w poprzed­niej pię­ci­o­let­niej kadencji zatr­waża­ją­cy­mi prawa­mi irlandz­kich pra­cown­ików według stan­dard­ów UE. To błąd i należy się nim pil­nie zająć.

A jed­nak Unia Europe­js­ka dąży do zwięk­szenia roli negoc­jacji zbiorowych na całym kon­ty­nen­cie. Irlan­dia staw­ia opór. Jako eurodeputowany z Dubli­na będę dum­nym przed­staw­icielem irlandz­kich pra­cown­ików, pod­kreśla­jąc ich “braku­jące prawa” w Par­la­men­cie Europe­jskim, a jed­nocześnie pod­kreślę w Irlandii, że postępy w zakre­sie europe­js­kich praw pra­cown­iczych muszą być w pełni raty­fikowane i stosowane w Irlandii bez dal­szej zwło­ki, zwleka­nia lub wymówek.

Nad­szedł czas, aby irlandz­ki poseł do PE zajął się tą kwest­ią w imie­niu irlandz­kich pra­cown­ików, a ja mam doświad­cze­nie i wiedzę, aby zro­bić to w waszym imie­niu.

Tekst w przyszłoś­ci

Jako oso­ba, która przeżyła raka, a także z powodów rodzin­nych, bard­zo dobrze znam nasz sys­tem opie­ki zdrowot­nej. Jest to dys­funkcyjny sys­tem pełen ciężko pracu­ją­cych, odd­anych opiekunów, którzy radzą sobie z prob­le­ma­mi nie ze swo­jej winy najlepiej jak potrafią. Po raz kole­jny geneza dys­funkcji jest ide­o­log­icz­na. Rozwiązanie jest oczy­wiste i zostało już zatwierd­zone przez Irland­czyków.

Głosowal­iśmy i obiecano nam, że jednopoziomowy sys­tem opie­ki zdrowot­nej będzie bezpłat­ny w miejs­cu korzys­ta­nia z niego i dostar­czany wyłącznie w opar­ciu o potrze­by zdrowotne i żadne inne czyn­ni­ki. Nikt nie powinien umier­ać lub chorować z powodu braku dostęp­nej opie­ki zdrowot­nej, którą mógł­by uzyskać, gdy­by tylko miał więcej pieniędzy lub pry­watne ubez­piecze­nie zdrowotne. To nieprzyz­woitość. Fun­da­men­tal­na refor­ma potrzeb­na w naszym sys­temie została obiecana przez wszys­tkie par­tie, ale przez żad­ną nie została zre­al­i­zowana. To rażące narusze­nie ich man­datu przez ludzi, którzy ich wybrali.

“Slain­te­care” musi być trak­towane pri­o­ry­te­towo i real­i­zowane na zasadzie pon­ad­par­tyjnej dla nas wszys­t­kich. Zdrowie naszych oby­wa­teli jest zbyt ważne, by podle­gać kaprysom poli­ty­cznego brinkman­ship lub niewłaś­ci­we­mu moty­wowi zysku, który cza­sa­mi decy­du­je o tym, kto żyje, a kto umiera, w opar­ciu o to, jak dobrze mają się ludzie. To musi się skończyć.